หนึ่งวันใจกลางกรุง กับการเอาตัวรอดจาก Covid-19

Covid-19 ชื่อนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก ไวรัสอุบัติใหม่นี้ใครหลายๆคนได้ยินต่างก็ต้องรู้สึกกลัว กังวล ตระหนัก ไปจนถึงตระหนก ไม่แปลกหรอกเพราะเราเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ย่อมมีความกลัวต่อสิ่งที่เป็นภัยคุกคามและยังควบคุมไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการป้องกันตัวเองจากไวรัส โดยใช้แอลกอฮอล์เจล สบู่ น้ำยาล้างมือต่างๆ แมสปิดจมูก ปิดปาก การสัมผัสจับสิ่งใดก็ให้มีความระมัดระวังมากขึ้น โดยใช้ทิชชู และไม่จับใบหน้า ทุกวันนี้สำหรับกลุ่มประชากรที่เสพข่าวสารผ่าน Social ก็น่าจะรู้วิธีป้องกันเบื้องต้นกันพอสมควรรวมไปถึง Social distancing 

ทุกคนคิดว่า Social distancing เป็นสิ่งจำเป็นหรือไม่? ขอเล่าประสบการณ์จากประชาชนทั่วไปที่อาศัยและดำเนินชีวิตใจกลางกรุง มีคุณป้าท่านนึงพักอาศัยอยู่แถวไทรน้อย ต้องเดินทางมาทำงานย่าน มหาวิทยาลัยแถวบางเขน ก่อนหน้านี้คุณป้าก็เดินทางโดยรถเมล์ประจำทางบ้าง รถตู้บ้างเพื่อความสะดวก แต่ปัจจุบันคุณป้าบอกกับเราว่า เคยขึ้นรถตู้แล้วมีผู้ร่วมทางบางท่านไม่ได้ใส่แมสปิดปากปิดจมูก แล้วไอจาม ทุกคนคิดว่าความรู้สึกของคนในรถตู้โดยสารนั้นจะเป็นอย่างไร? ดังนั้นคุณป้าเลยตัดสินใจเปลี่ยนการเดินทาง ยอมเหนื่อย โดยการขี่รถจักรยานยนต์ ดูๆอาจจะไม่ปลอดภัยที่หญิงมีอายุ ขี่จักรยานยนต์มาทำงานเป็นระยะทางไกลหลายกิโล แต่คุณป้าบอกว่าสบายใจกว่าและรู้สึกว่าปลอดภัยจากไวรัส และนี่ก็คือหนึ่งในวิธี Social distancing เช่นกัน

สิ่งที่ต้องยอมรับเลยคือ ไวรัส Covid-19 ได้เปลี่ยนวิถีชีวิตของมนุษยชาติไปแล้ว จะยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ตาม ซึ่งเหตุการณ์นี้ก่อให้เกิดความเครียด ความกดดัน ความกังวลที่ไม่ใช่เฉพาะความปลอดภัยทางร่างกาย แต่รวมไปถึงเรื่องเศรฐกิจรายได้ที่กระทบกับเราทุกคนไม่มากก็น้อย การจัดการรับมือกับความรู้สึกทั้งหลายภายใต้แรงกดดันนี้สำคัญยิ่ง ทางผู้เขียนเองขอเป็นส่วนหนึ่ง สำหรับกำลังใจให้ทุกคนอดทน และเข้มแข็ง ต่อสู้กับปัญหาที่เข้ามาทดสอบ  

คำว่า “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” เพียงแต่เราในฐานะมนุษย์ก็ต้องอยู่รับมืออย่างไม่ปล่อยปะละเลย สุดท้ายนี้หากเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆทุกท่านจะร่วมแชร์ประสบการณ์ หนึ่งวันใจกลางกรุง กับการเอาตัวรอดจาก Covid-19 ในวิถีชีวิต อาชีพของแต่ละคนทำอย่างไรกันบ้าง ลองใช้พลัง Social แลกเปลี่ยนประสบการณ์ดูครับ เราจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปด้วยกัน