“โควิด” ไม่น่ากลัวเท่า “กลัวโควิด”

ทันทีที่ กทม. มีประกาศปิดห้าง ท้องถนนที่เคยโล่ง กลับคึกคักขึ้น ที่จอดรถห้างเต็มในไม่นาน … เดินไปดูตลาดนัด จากที่เคยบางตาไปก่อนหน้านี้ ร้านขายหมูถึงกับต้องต่อคิว.. (แต่ยืนต่อกันแบบใกล้ชิดโดยไม่มีหนากากอนามัย 555) อีกครั้งที่เราเดินทางมาถึงจุดที่คนแตกตื่นโดยไม่มีสติ ทั้ง ๆ ที่ประกาศก็บอกชัดว่าอาหารสด อาหารแห้ง ที่นำกลับไปปรุงเอง หรืออาหารปรุงสำเร็จที่ไปรับประทานที่อื่นยังมีขาย.. ในช่วงชีวิตผู้เขียน เคยพบเหตุการณ์ผู้คนแตกตื่น กักตุนอาหารแบบนี้ เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกเมื่อน้องน้ำมาเที่ยวกรุงเพทฯ ปี 54 ครั้งนี้ ไม่แตกต่าง แปลกแต่จริง คนกลัวติดเชื้อไวรัสโควิดมากกกกกก แต่ยังคงมีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการรับเชื้อ (เหมือนเคยกลัวไวรัส HIV ) คนไม่ปรากฏความเสี่ยง ก็พยายามร้องแร่แห่กระเชิงเพื่อขอตรวจอย่างขาดสติ … สรุป คือ กลัวการติดเชื้อ / กลัวตาย / กลัว อด ???? . หากกลัวตาย คือไม่ติดเชื้อโควิดตายไหมคะ?? จะช้าหรือเร็ว มีใครบอกได้ไหมคะ? ที่สำคัญผู้ติดเชื้อที่มีอาการป่วย มีเพียง 2-3 %…

หนึ่งวันใจกลางกรุง กับการเอาตัวรอดจาก Covid-19

Covid-19 ชื่อนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก ไวรัสอุบัติใหม่นี้ใครหลายๆคนได้ยินต่างก็ต้องรู้สึกกลัว กังวล ตระหนัก ไปจนถึงตระหนก ไม่แปลกหรอกเพราะเราเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ย่อมมีความกลัวต่อสิ่งที่เป็นภัยคุกคามและยังควบคุมไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการป้องกันตัวเองจากไวรัส โดยใช้แอลกอฮอล์เจล สบู่ น้ำยาล้างมือต่างๆ แมสปิดจมูก ปิดปาก การสัมผัสจับสิ่งใดก็ให้มีความระมัดระวังมากขึ้น โดยใช้ทิชชู และไม่จับใบหน้า ทุกวันนี้สำหรับกลุ่มประชากรที่เสพข่าวสารผ่าน Social ก็น่าจะรู้วิธีป้องกันเบื้องต้นกันพอสมควรรวมไปถึง Social distancing  ทุกคนคิดว่า Social distancing เป็นสิ่งจำเป็นหรือไม่? ขอเล่าประสบการณ์จากประชาชนทั่วไปที่อาศัยและดำเนินชีวิตใจกลางกรุง มีคุณป้าท่านนึงพักอาศัยอยู่แถวไทรน้อย ต้องเดินทางมาทำงานย่าน มหาวิทยาลัยแถวบางเขน ก่อนหน้านี้คุณป้าก็เดินทางโดยรถเมล์ประจำทางบ้าง รถตู้บ้างเพื่อความสะดวก แต่ปัจจุบันคุณป้าบอกกับเราว่า เคยขึ้นรถตู้แล้วมีผู้ร่วมทางบางท่านไม่ได้ใส่แมสปิดปากปิดจมูก แล้วไอจาม ทุกคนคิดว่าความรู้สึกของคนในรถตู้โดยสารนั้นจะเป็นอย่างไร? ดังนั้นคุณป้าเลยตัดสินใจเปลี่ยนการเดินทาง ยอมเหนื่อย โดยการขี่รถจักรยานยนต์ ดูๆอาจจะไม่ปลอดภัยที่หญิงมีอายุ ขี่จักรยานยนต์มาทำงานเป็นระยะทางไกลหลายกิโล แต่คุณป้าบอกว่าสบายใจกว่าและรู้สึกว่าปลอดภัยจากไวรัส และนี่ก็คือหนึ่งในวิธี Social distancing เช่นกัน สิ่งที่ต้องยอมรับเลยคือ ไวรัส Covid-19 ได้เปลี่ยนวิถีชีวิตของมนุษยชาติไปแล้ว จะยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ตาม ซึ่งเหตุการณ์นี้ก่อให้เกิดความเครียด ความกดดัน ความกังวลที่ไม่ใช่เฉพาะความปลอดภัยทางร่างกาย แต่รวมไปถึงเรื่องเศรฐกิจรายได้ที่กระทบกับเราทุกคนไม่มากก็น้อย การจัดการรับมือกับความรู้สึกทั้งหลายภายใต้แรงกดดันนี้สำคัญยิ่ง ทางผู้เขียนเองขอเป็นส่วนหนึ่ง สำหรับกำลังใจให้ทุกคนอดทน…

หนึ่งวันใจกลางกรุง กับการเอาตัวรอดจาก Covid-19 . Covid-19 ชื่อนี้คงไม่มีใครไม่…

หนึ่งวันใจกลางกรุง กับการเอาตัวรอดจาก Covid-19 . Covid-19 ชื่อนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก ไวรัสอุบัติใหม่นี้ใครหลายๆคนได้ยินต่างก็ต้องรู้สึกกลัว กังวล ตระหนัก ไปจนถึงตระหนก ไม่แปลกหรอกเพราะเราเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ย่อมมีความกลัวต่อสิ่งที่เป็นภัยคุกคามและยังควบคุมไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการป้องกันตัวเองจากไวรัส โดยใช้แอลกอฮอล์เจล สบู่ น้ำยาล้างมือต่างๆ แมสปิดจมูก ปิดปาก การสัมผัสจับสิ่งใดก็ให้มีความระมัดระวังมากขึ้น โดยใช้ทิชชู และไม่จับใบหน้า ทุกวันนี้สำหรับกลุ่มประชากรที่เสพข่าวสารผ่าน Social ก็น่าจะรู้วิธีป้องกันเบื้องต้นกันพอสมควรรวมไปถึง Social distancing . ทุกคนคิดว่า Social distancing เป็นสิ่งจำเป็นหรือไม่? ขอเล่าประสบการณ์จากประชาชนทั่วไปที่อาศัยและดำเนินชีวิตใจกลางกรุง มีคุณป้าท่านนึงพักอาศัยอยู่แถวไทรน้อย ต้องเดินทางมาทำงานย่าน มหาวิทยาลัยแถวบางเขน ก่อนหน้านี้คุณป้าก็เดินทางโดยรถเมล์ประจำทางบ้าง รถตู้บ้างเพื่อความสะดวก แต่ปัจจุบันคุณป้าบอกกับเราว่า เคยขึ้นรถตู้แล้วมีผู้ร่วมทางบางท่านไม่ได้ใส่แมสปิดปากปิดจมูก แล้วไอจาม ทุกคนคิดว่าความรู้สึกของคนในรถตู้โดยสารนั้นจะเป็นอย่างไร? ดังนั้นคุณป้าเลยตัดสินใจเปลี่ยนการเดินทาง ยอมเหนื่อย โดยการขี่รถจักรยานยนต์ ดูๆอาจจะไม่ปลอดภัยที่หญิงมีอายุ ขี่จักรยานยนต์มาทำงานเป็นระยะทางไกลหลายกิโล แต่คุณป้าบอกว่าสบายใจกว่าและรู้สึกว่าปลอดภัยจากไวรัส และนี่ก็คือหนึ่งในวิธี Social distancing เช่นกัน . สิ่งที่ต้องยอมรับเลยคือ ไวรัส Covid-19…